Ο Γεώργιος Κ. Δαΐκος, επίτιμος καθηγητής Ιατρικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) και πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Χημειοθεραπείας (ISC), απεβίωσε στις 10 Ιουνίου 2025, δύο μήνες πριν από τα 107α γενέθλιά του.
Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ το 1940. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας και της ειδικότητας στην Παθολογία, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στις ΗΠΑ (1947-1951), αρχικά στην Ιατρική Σχολή του Harvard υπό τον διάσημο μικροβιολόγο καθηγητή Sarge Cheevers και στη συνέχεια στο Hayne’s Memorial υπό τον πρωτοπόρο στα λοιμώδη νοσήματα καθηγητή Louis Weinstein. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εντάχθηκε στο διδακτικό προσωπικό της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ ως υφηγητής στη Θεραπευτική Κλινική υπό τον αείμνηστο καθηγητή Β. Μαλάμο. Το 1968, εξελέγη Καθηγητής Παθολογίας και ανέλαβε την διεύθυνση της Α΄ Προπαιδευτικής Κλινικής και Ειδικής Νοσολογίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1985. Το ίδιο έτος, του απενεμήθη ο τίτλος του Ομότιμου Καθηγητού και το 2017 ο τίτλος του Επίτιμου Καθηγητού.
Η ακαδημαϊκή πορεία του Γεωργίου Κ. Δαΐκου διήρκεσε περισσότερο από πέντε δεκαετίες, αφιερωμένη στους τομείς της αντιμικροβιακής χημειοθεραπείας και των λοιμωδών νοσημάτων. Άρχισε να ασχολείται με τα λοιμώδη νοσήματα σε μια συναρπαστική χρονική περίοδο – «την περίοδο της ανακάλυψης των αντιμικροβιακών φαρμάκων». Οι πρώτες του έρευνες επικεντρώθηκαν στην παθογένεση του ρευματικού πυρετού. Αργότερα ασχολήθηκε με τη φαρμακοδυναμική και φαρμακοκινητική της πενικιλλίνης χρησιμοποιώντας το πειραματικό μοντέλο υποδόριων εμφυτευμάτων θρόμβων σε κουνέλια. Συμμετείχε σε πολυάριθμες κλινικές δοκιμές Φάσης II και III νέων αντιμικροβιακών παραγόντων. Ο κ. Γ. Κ. Δαΐκος ήταν ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Χημειοθεραπείας (Νάπολη, 1961), όπου διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου για 20 χρόνια (1973-1993), στη συνέχεια Αντιπρόεδρος και τελικά Πρόεδρος (1985-1989). Ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος της Μεσογειακής Εταιρείας Χημειοθεραπείας (Κατάνια, 1976), όπου διετέλεσε Πρόεδρος και στη συνέχεια Επίτιμος Πρόεδρος ισοβίως. Ήταν Επίτιμο Μέλος της Αμερικανικής Εταιρείας Λοιμωδών Νοσημάτων, Επίτιμο Μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Αντιμικροβιακής Χημειοθεραπείας και μέλος άλλων διεθνών και ελληνικών εταιρειών. Για τη συμβολή του στον τομέα των λοιμώξεων και της αντιμικροβιακής θεραπείας, του απενεμήθη το βραβείο Hamao Umezawa από την Διεθνή Εταιρεία Χημειοθεραπείας και το βραβείο για «Αριστεία» στην Κλινική Μικροβιολογία και τα Λοιμώδη Νοσήματα από το ESCMID.
Ο καθηγητής Δαΐκος θεωρείται ευρέως ως ο «πατέρας» της αντιμικροβιακής χημειοθεραπείας και των λοιμωδών νοσημάτων στην Ελλάδα. Ίδρυσε την Ελληνική Εταιρεία Χημειοθεραπείας και το Ίδρυμα Αμφιαράειον. Το εν λόγω ίδρυμα έχει υποστηρίξει πολλούς νέους γιατρούς μέσω υποτροφιών και ερευνητικών επιχορηγήσεων στον τομέα των λοιμωδών νοσημάτων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ανεγνωρίσθη από φοιτητές, ειδικευόμενους και συναδέλφους ως καθηγητής αφοσιωμένος στην εκπαίδευση. Γνώριζε τους φοιτητές του με το μικρό τους όνομα. Η άμεση επικοινωνία με τους φοιτητές και η προσωπική γνωριμία μαζί τους ήταν στόχοι που ο καθηγητής επιδίωξε και πέτυχε με συνεχή προσπάθεια. Θεωρούσε ότι αυτό ήταν το «κλειδί» για τα καλύτερα αποτελέσματα στην εκπαίδευση. Εισήγαγε πολλές εκπαιδευτικές καινοτομίες στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των κλινικοπαθολογοανατομικών συζητήσεων (CPC), κατά το πρότυπο του Massachussets General Hospital που είχε παρακολουθήσει κατά τα χρόνια της μετεκπαιδεύσεώς του στη Βοστώνη. Για να βελτιώσει τις δεξιότητες των φοιτητών του στην κλινική εξέταση, ο ίδιος και οι συνεργάτες του δημιούργησαν οπτικοακουστικό υλικό που παρουσίαζε τις τεχνικές εξέτασης για κάθε σύστημα. Λόγω του περιορισμένου αριθμού κλινών στο Λαϊκό νοσοκομείο και του μεγάλου αριθμού των φοιτητών, ενέταξε στην εκπαίδευση των φοιτητών και κλινικές νοσοκομείων του εθνικού συστήματος υγείας που διευθύνονταν από πρώην συνεργάτες του. Για να παρακολουθεί την πρόοδό τους, επισκεπτόταν ο ίδιος τους φοιτητές στα συνεργαζόμενα νοσοκομεία και ενημερώνονταν από τους υπευθύνους διδάσκοντες. Ταλαντούχος κλινικός και μέντορας, διέθετε το χάρισμα που ενέπνεε τους νέους γιατρούς και, το πιο σημαντικό, βοηθούσε τους ανθρώπους να γίνουν καλύτεροι.
Πέρα από την ιατρική, είχε πολλά ενδιαφέροντα, ιδιαίτερα δραστηριότητες που τον έφερναν κοντά στη φύση, όπως η πεζοπορία, το σκι, η κολύμβηση και η εξερεύνηση αρχαιολογικών χώρων. Ως θαυμαστής της Ιπποκρατικής ιατρικής και της κλασικής παιδείας, διοργάνωνε κάθε χρόνο επισκέψεις των φοιτητών του στον αρχαιολογικό χώρο του Αμφιαραείου. Εκεί, οι φοιτητές ανέλυαν επιλεγμένα αποσπάσματα από τα Ιπποκρατικά κείμενα, όπου ο ίδιος καθοδηγούσε τη συζήτηση και πρόσθετε τα πάντα εύστοχα σχόλιά του. Αυτές οι επισκέψεις παραμένουν αξέχαστες για πολλές γενιές φοιτητών ιατρικής. Η σημασία των εκδηλώσεων αυτών εκφράστηκε εύγλωττα από τον διάσημο ογκολόγο Jim Holland στην τελετή λήξης του 8ου Διεθνούς Συνεδρίου Χημειοθεραπείας στο Ασκληπιείο της Κω, όπως καταγράφεται στις «Επι-Σημάνσεις» του κ Δαΐκου: «Συνήθως λειτουργούμε μέσα στα περιορισμένα όρια του παρόντος, αλλά εδώ, στην πατρίδα του Ιπποκράτη, νιώσαμε την αιωνιότητα του χρόνου και αποκτήσαμε μια νέα προοπτική».
Αφήνει πίσω του την αφοσιωμένη σύζυγό του, Μαρίκα, που στάθηκε στο πλευρό του καθ’ όλη τη διάρκεια της λαμπρής σταδιοδρομίας του. Ο καθηγητής Γεώργιος Κ. Δαΐκος θα μείνει στην μνήμη των ασθενών, των φοιτητών, των συναδέλφων, των φίλων και των συγγενών του για την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία και τη προσφορά του στην επιστήμη, την εκπαίδευση και την ανθρωπότητα.